Shotgun #sungle

os #sungle

Jisung x Chenle ft. Lujung

ลูกซอง = จีซอง

ลินิน,ลิน = เฉินเล่อ

จอมทัพ,นิ่ม = จองอู

ลูคัสก็ยังเป็นลูคัส

Shotgun

            “อยู่ไหน” เสียงเล็กๆที่กรอกลงโทรศัพท์ด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่นทำให้ปลายสายยกยิ้ม

            [รีบเหรอ] เสียงทุ้มที่ตอบกลับมาทำให้ริมฝีปากอิ่มเบะลงเล็กน้อย

            “ฉันถือของรอนายอยู่จะ 10 นาทีแล้วนะ เมื่อไหร่จะถึง”

            [รีบเหรอป้า]

            “เด็กนี่! ฉันอายุเยอะกว่าพี่นายก็ใช่ว่าจะมาเรียกฉันป้านะ แล้วฉันก็เป็นผู้-”

            “เนี่ย บ่นเยอะขนาดนี้ไงถึงเรียกป้า”

            “ลูกซอง!!”

            เพราะเสียงทุ้มกับเงาของร่างสูงที่ทาบทับทำให้มือเล็กๆ เกือบจะหันไปฟาดใส่ไหล่กว้างของเด็กหนุ่มร่างสูง

            “ป้า!”

            “ย้า!”

            “โหไม่เจอกันแป๊บเดียวเอง อยากเป็นย่าเลยเว้ย” น้ำเสียงทะเล้นกับใบหน้าหล่อของร่างสูงที่ยื่นเข้ามาทำให้ร่างเล็กต้องยกฝ่ามือเข้ามาคั่นกลางแล้วดันปลายคางของหน้าหล่อๆ นั่นออกไป

            “อย่ามารุ่มร่าม! ช่วยถือของด้วย หนักจะตายแล้ว”

            “แก่แล้วก็งี้”

            “นี่ถ้ายังไม่หุบปากก็เตรียมตัวย้ายของออกไปจากห้องฉันได้เลยนะ”

            “ดุจั๊ง~”

            ชายร่างเล็กยกค้อนวงโต แต่เด็กหนุ่มร่างสูงกลับยกยิ้ม มือเล็กๆที่เลี้ยงเขามาตั้งแต่เด็กคิดว่าจะกลัวรึไง ตอนนี้มือของลูกซองน่ะใหญ่กว่าลินินเป็นไหนๆ

            “กลับกัน”

            ว่าพลางก็ส่งไปกำข้อมือเล็กออกแรงดึงให้ร่างบอบบางของคนเป็นพี่เดินตามไปยังลานจอดรถของห้างสรรพสินค้า

            นัยน์ตาเรียวรีของคนที่อายุมากกว่าจดจ้องแผ่นหลังกว้างของเด็กหนุ่มตรงหน้า

            มันโตขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่นะ

            คงเพราะเจอมาตั้งแต่มันอยู่ประถม มัธยมต้น มัธยมปลาย เลยไม่ค่อยได้สังเกตเท่าไหร่ จนกระทั่งมันขึ้นมหาลัยและต้องย้ายไปเรียนต่อที่อังกฤษอีก 2 ปี เท่านั้นแหละ เจ้าเด็กหน้าลูกเจี๊ยบที่เขาเดินส่งมันไปโรงเรียนอยู่ตั้งนานก็โตเป็นไก่ชนอย่างสมบูรณ์แบบ

            ตอนนี้อยู่ในช่วงปิดภาคเรียน ประจวบกับพี่ชายของลูกซองกำลังจะแต่งงานทำให้ลูกซองต้องบินกลับมาที่ไทย

            แล้วก็ต้องมาพักกับลินิน ที่เป็นพี่ชายข้างบ้านที่อายุห่างกัน 8 ปี

            ถามว่าทำไมมันไม่ไปพักกับครอบครัวมัน

            ลินินก็ไม่รู้เหมือนกัน หน้าไก่คมๆ ของมันก็ยิ้มแล้วบอกว่า

            “คอนโดพี่มันติดสนามบินอ่ะ สะดวกดี”

            เออ ก็แล้วแต่

            ก้านนิ้วยาวกดปลดล็อครถ ก่อนจะเปิดประตูเพื่อวางของใช้บางส่วนสำหรับตลอด 1 สัปดาห์ที่เขาจะมาพักในคอนโดของลินิน

            “ซื้อโดนัทมาอ่ะ จะกินรองท้องก่อนมั้ย” คนตัวเล็กเอ่ยถามคนข้างกายที่กำลังเปลี่ยนเกียร์รถเมื่อสัญญาณไฟกลายเป็นสีเขียวสว่าง

            “ก็ได้ ป้อนนะ”

            “เออ”

            พี่ชายข้างบ้านวัย 28 ปีขานรับ ก่อนจะเปิดกล่องโดนัทบนตัก หยิบชิ้นที่คิดว่าน่าจะเป็นรสโปรดของไอเด็กเปรต ฉีกเป็นคำเล็กแล้วส่งเข้าปากอีกฝ่าย

            ลินินรู้ดีว่าเด็กนี่มันขับรถมือเดียวได้ แต่ตอนนี้มันกลับตั้งใจจับพวงมาลัยสองมืออย่างขยันขันแข็ง

            “อื้อออ”

            “โทษ”

            เผลอแกล้งยัดเข้าริมฝีปากหยักได้รูปจนอีกฝ่ายร้องประท้วงในลำคอ ลินินยกยิ้มแล้วหยิบชิ้นที่เหลือเข้าปากของตัวเอง

            “อ้า”

            “แปบ”

            เอ่ยบอกก่อนจะฉีกคำถัดไปให้เด็กมันกัด กลิ่นน้ำตาลเคลือบกับเนื้อแป้งนุ่มนิ่มทำให้ลูกซองเผลอกัดเข้าคำโต

            “โอ้ย กัดนิ้วทำไม!”

            “โทษ ไม่เห็น”

            ยกยิ้ม ก่อนจะตั้งใจเคี้ยวโดนัทคำโตนั่น ไม่นานนักก็หักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าคอนโดหรูของพี่ชายตัวเล็ก

            ทั้งคู่ลงมาจากรถโดยที่ลูกซองเป็นคนถือของทั้งหมด เดินตามเจ้าของห้องเข้าไปยังลิฟต์เพื่อขึ้นไปยังห้องพัก

            “น้ำป้ะ”

            “อือ”

            ขานรับก่อนจะอ้าปากงับหลอดที่ร่างเล็กนำมาจ่อ นัยน์ตาคมสำรวจใบหน้าหวานที่อยู่ใกล้ ดูตั้งใจให้เขาดูดน้ำเสียเหลือเกิน

            “มองไร”

            “มองป้า อุก!”

            โดนชกเข้าที่ไหล่จนต้องผละออกมายืนไกลๆ ตัวเล็กแต่ดุชิบหาย ไม่แปลกใจเลยทำไมยังโสดอยู่แบบนี้

            แต่ก็ดีละ

            อะไรๆ มันจะได้ง่ายๆ หน่อย

           

            “ไปไหนอ่ะ” เด็กหนุ่มร่างสูงเอ่ยขึ้นพลางเดินเช็ดผมสีสว่างที่เปียกลู่ไปกับกรอบหน้า

            “จะลงไปเอาของ” ลินินเดินไปสวมรองเท้าแตะแต่ก็ต้องถอดออกแล้วเดินเข้าห้องไปหยิบที่เป่าผมมายื่นให้ลูกซอง

            “เป่าให้แห้งก่อนที่ฉันจะขึ้นมา”

            สิ้นเสียงคนตัวเล็กก็เดินออกไปจากห้องทันที ทิ้งเด็กหนุ่มให้อ้าปากร้อง ‘โห’ ก่อนจะหาปลั๊กเสียบเพื่อเป่ากลุ่มผมของตัวเองให้ทัน

            ติ้ด!

            เสียงแตะของคีย์การ์ดเข้ากับแผ่นแม่เหล็กไฟฟ้าหน้าประตูเรียกรั้งความสนใจของเด็กหนุ่มไปที่หน้าประตู ก่อนจะต้องลุกขึ้นไปช่วยคนตัวเล็กกำลังใช้ปลายเท้าดันประตูบานกว้างให้ปิดลง

            “อะไรอ่ะ”

            “ชุดสูทของนายกับฉัน”

            สิ้นเสียงหวานเด็กหนุ่มร่างสูงก็หันไปมองคนตัวเล็กทันที

            “โอป้ะ”

            “ทำไมต้องไม่โอ”

            “นี่อุส่าบินกลับมาดามใจเลยนะ”

            “หุบปากไปเลย ผมแห้งรึยัง”

            “ยัง เป่าให้หน่อย”

            “ไปนั่งไป”

            เอ่ยปากไล่เด็กหนุ่มไปนั่งที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งขนาดกลาง ก่อนจะนำชุดสูทที่พึ่งได้มาเข้าไปเก็บไว้ในตู้เสื้อผ้า

            พลางเดินกลับมาเปิดไดร์เป่าผม ฝ่ามือเล็กทดสอบความร้อนกับแรงลมเพียงครู่หนึ่ง แทรกปลายนิ้วไปกับกลุ่มผมสีสว่างของลูกซอง กว่าจะแห้งก็กลายเป็นไก่ขนฟู แอบดึงให้เด็กมันร้อง แต่ก็ถูกมือใหญ่นั่นจับมือเล็กดึงมาด้านหน้า

            “อย่าดึง!”

            “อย่าแกล้ง!”

            ใบหน้าคมเงยขึ้นพร้อมๆกับลินินที่ก้มหน้าลงมา

            “ไม่เล่น”

            “ก็ไม่ได้เล่น”

            “ปล่อย”

            “ไม่ปล่อย”

            “ลูกซอง!”

            “ลินิน!”

             ก่อนที่ร่างเล็กจะอาศัยจังหวะนั้นในการรัดคอเด็กหนุ่มจนไอหน้าดำหน้าแดง

            “อ็อกกกก ลินินนนน ป่อยยยยซองงงงง แค่กๆๆ”

Shotgun

            นาฬิกาโรเล็กซ์ถูกสวมเข้าที่ข้อมือหนา กลุ่มผมสีสว่างที่ถูกแต่งเสริมให้ใบหน้าหล่อคมขึ้น เรือนกายสูงของชายหนุ่มวัย 20 ปี แต่ก็ยังดูเด็กน้อยในสายตาของลินินที่กำลังเดินไปหยิบสูทสีเทาเข้มให้

            “เรากำลังจะสาย”

            “รีบไปเขาก็ไม่สนใจเราหรอก”

            เอ่ยบอกอย่างไม่เร่งรีบ พลางรับสูทมาจากมือเล็ก

            “พี่ชายนายต้องการกำลังใจ”

            “ลินินต่างหากที่อยากได้กำลังใจ”

            “ซอง” เสียงหวานเข้มขึ้นจนร่างสูงเผลอถอนลมหายใจ

            “ไม่อยากให้ลินินไปด้วยเลย”

            ทรุดกายนั่งลงบนโต๊ะเครื่องแป้งขนาดกลางนั่น ก่อนจะจ้องมองลินินที่ยืนใส่ต่างหูสีเงินอยู่ตรงหน้า

            “เงียบน่า ลุกขึ้นมา”

            ฝ่ามือของร่างบางฉวยดึงคนตัวสูง แต่อีกฝ่ายกลับดึงร่างบางเข้าไปใกล้

            “มองตาซอง”

            “อะไรเล่า” เสสายตาไปด้านข้าง พยายามดึงมือออกแต่เด็กตัวโตกลับไม่ยอม

            “เลิกชอบมันได้แล้วมั้ง”

            “ซอง” คราวนี้ลินินสบเข้าที่นัยน์ตาคมอย่างไม่มีหลีกเลี่ยง ลูกซองเห็นแววสั่นไหวก่อนจะเลือนหายไปในชั่วครู่ที่จ้องมอง

            “ฉันแค่จะไปแสดงความยินดีกับพี่ชายของนาย ไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น นี่มันเป็นงานแต่งของพี่นายนะ”

            “ไม่ได้คิดหรือพยายามไม่คิดกันแน่”

            “อย่ายัดเยียดได้ปะ”        

            “คิดว่าซองมองไม่ออกเหรอ”

            ลูกซองถามเสียงเข้ม เขารู้ดีว่าลินินฝืนแค่ไหนที่ต้องไปงานแต่งงานของแฟนเก่าตัวเอง แฟนเก่าที่ว่านั่นก็คือพี่ชายของลูกซอง ที่กำลังจะมีงานเลี้ยงแต่งงานในคืนนี้

            ตามตรงว่าลูกซองโกรธแม่มากที่ทำให้เขาเกิดช้าไป 8 ปี ทำให้ลินินได้แต่มองเขาเป็นน้อง มองข้ามความรู้สึกของเด็กหนุ่มในวัยเด็กไปอย่างใจร้าย

            แต่แล้วไง ตอนนี้ก็ตามตื้อมาเกือบ 6 ปี หักลบที่ไปอยู่อังกฤษก็เหลือ 4 ปี

            ร่างสูงรู้ดีว่าถึงแม้ตอนนี้ตัวของลินินจะยังอยู่กับเขา แต่ก็ใช่ว่าจะได้ใจมาเต็มร้อย ยังไงแฟนเก่ามันก็ตัดกันไม่ขาด ลินินก็รักพี่ชายเขามากขนาดไหน ให้ตัดใจตอนเลิกกันก็ยังพอไหว แต่โดนเชิญไปงานแต่งนี่เขาก็ยังรู้สึกว่าพี่ชายเขาใจร้ายไม่น้อยเลย

            “ซองจะให้พี่คิดได้ยังไง นี่มันงานแต่งพี่ซองนะเว้ย ไม่กลัวนรกกินหัวพี่รึไง” คนตัวเล็กว่าขำๆ แต่ร่างสูงกลับไม่ยิ้มตาม

            “กลัวลินินไม่ไหว”

            “จะไม่ไหวได้ยังไง” มือเล็กยกขึ้นมาประคองกรอบหน้าหล่อของร่างสูง “มีซองอยู่ทั้งคน”

            “ลินินแม่ง”

            “ไปเร็วไอหนุ่ม ลุก!”

           

Shotgun

            งานแต่งงานถูกจัดขึ้นตามฐานะของคู่สมรส แขกที่ถูกเชิญมาอย่างมากมายเพราะธุรกิจขนาดใหญ่ของครอบครัว ทั้งคู่เลือกที่จะมาฝากท้องกับอาหารภายในงาน ซึ่งก็เป็นไปตามที่คาดหวัง รสชาติอาหารที่พี่ชายของลูกซองคัดสรรมานั้นรสชาติดีเยี่ยม

            “กินอันนี้ยัง”

            “กินแล้ว”

            “ยังไม่ได้กินอ่ะ ป้อนหน่อย”

            “อ้าปาก”

            นิ้วเล็กจัดการดันขนมชิ้นน้อยเข้าปากของร่างสูง  ก่อนที่ทั้งคู่จะได้ยินเสียงพิธีกรของงาน จึงละออกจากโซนอาหารไปยังเวทีกว้าง เป็นช่วงเวลาที่ให้เจ้าสาวได้โยนช่อดอกไม้ ดูน่าตื่นเต้นสำหรับสาวๆที่อยากจะมีชีวิตคู่เหมือนคนอื่น

            “ไม่เข้าไปรับกับเขาด้วยเหรอ” ร่างสูงเอ่ยพลางชี้ไปยังพื้นที่ที่อัดแน่นไปด้วยผู้คนนั่น

            “ยังไงก็ต้องได้แต่งอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ” เงยหน้ามองร่างสูงข้างกายจนอีกฝ่ายหน้าขึ้นสี

            แกล้งทำเป็นไอค่อกแค่กหลบสายตาของร่างเล็ก และริมฝีปากอิ่มที่กำลังยกยิ้ม

            “นี่กดดัน?”

            “ยังไม่ได้บอกสักหน่อยว่าจะแต่งกับคนไหน”

            “กล้ามีคนอื่นรึไง”

            “แถวนี้มันเด็ก”

            “แต่ก็โตพอจะเป็นผัวพี่ละกัน”

            “ลูกซอง! ...เฮ้ย!”

            จู่ๆช่อดอกไม้สดก็ลอยมาตรงหน้า ทั้งสองต่างเอื้อมมือไปคว้าช่อสีขาวนั่นทันที แสงไฟฉายมาที่คนทั้งคู่ พร้อมกับเสียงโห่แซว ไม่เว้นแม้แต่กระทั่งเจ้าสาวและเจ้าบ่าวที่กำลังมองมาทางนี้เช่นกัน

            หลังจากเขินอายกันไปสักพักใหญ่ ลูกซองก็ได้พาลินินเข้ไปถ่ายรูปกับพี่ชายของตน

            จอมทัพ ยกยิ้มที่เห็นน้องชายของตัวเองที่มาพร้อมกับลินิน

            “คิดถึงนิ่มว่ะ” ร่างสูงสวมกอดพี่ชายตัวเองที่วันนี้กลายเป็นเจ้าสาวสมใจหลังจากเตรียมงานมาเกือบครึ่งปี

            “เลิกเรียกชื่อนี้ได้แล้ว” แอบทุบแผ่นหลังกว้างของน้องชายตัวโต ก่อนจะระบายรอยยิ้มแล้วผละออกมา

            “ใช่สิ้ ไม่ใช่ลูคัสนี่”

            เจ้าบ่าวด้านข้างเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจเมื่อถูกอ้างชื่อ ก่อนจะยกยิ้มเมื่อเห็นลูกซองเอ่ยแซว

            “ขอกอดหน่อย” จอมทัพเอ่ยขึ้นก่อนที่ร่างเล็กของลินินจะสวมกอดแผ่วเบา

            แต่เสียงกระซิบของคนทั้งคู่ที่ลูกซองไม่ได้ยินทำให้ร่างสูงขมวดคิ้ว

            “ปล่อยได้ละมั้ง”

            “ไอ่เด็กขี้หวง นี่พี่นะเว้ย”

            “คัส เอานิ่มออกไปสักที”

            ทั้ง 3 ยกยิ้มเมื่อเห็นเด็กขี้หวงแผลงฤทธิ์ เอ่ยร่ำลาเป็นกำลังใจให้กับคืนเข้าหอ ก่อนที่ทั้งสองจะขอตัวออกมา

            ในฝ่ามือเล็กยังมีช่อดอกไม้สีขาวสะอาด กระชับแน่นเมื่อขึ้นมาบนรถคันหรูที่ยังมีสารถีร่างสูงกำลังถอยรถอยู่

            “กินเหล้าได้ยัง” ร่างบางถามขึ้นเมื่อคนตัวสูงขับออกมาที่ถนนใหญ่

            “จำไม่ได้รึไงว่าตัวเองเป็นคนสอนผมกินอ่ะ”

            “เออเน๊อะ ลืม”

            “อยากกิน?”

            “อยากเมา”

Shotgun

            ด้วยความเป็นห่วงสวัสดิภาพในการขับขี่ทำให้ทั้งคู่เลือกที่จะไปซื้อแอลกอฮอล์ในมินิมาร์ทแล้วขึ้นมาดื่มบนห้องกันสองคน

            ร่างสูงปลดเสื้อสูทออกพร้อมกับปลดกระดุมออกจากรังที่ต้นคอ 2 เม็ด พับแขนเสื้อเชิ้ตสีขาวขึ้นมาที่ข้อศอก เดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อเตรียมเครื่องดื่ม คนตัวเล็กที่นำสูทเข้าไปเก็บในห้องก็ต้องยกยิ้มเมื่อร่างสูงชูแก้วเหล้าในมือ

            ทั้งคู่เลือกที่จะดื่มด่ำไปกับรสน้ำเมานั่นตัวเลขที่บ่งบอกอายุไม่ได้หมายความว่าช่วงวัยของทั้งคู่จะต่างกันมากนัก

            เลือกที่จะเล่าแชร์ประสบการณ์ตลอด 2 ปีที่ห่างหายกันไป

            ลินินก็ได้ทำงานในบริษัทค่ายเพลงยักษ์ใหญ่ ส่วนลูกซองกับการเรียนก็กำลังไปได้ด้วยดี คาดไว้เล่นๆ ว่าหลังจากเรียนจบก็คงกลับมาฝึกงานกับบริษัทของที่บ้าน แล้วจึงค่อยเข้าไปเป็นหนึ่งในผู้บริหารตามที่ทางบ้านวางแผนไว้ให้

            ลูกเจี๊ยบของลินินนี่โตเป็นไก่ชนที่เก่งจริงๆ เลยนะ

            “ลิน” ร่างสูงเอ่ยขึ้น ดึงความสนใจของร่างเล็กให้ออกจากทีวีได้ รู้สึกแปลกไม่น้อยเมื่อถูกเรียกด้วยชื่อที่ใช้ในสมัยเด็ก

            “หื้อ”

            “ในงานอ่ะ”

            “ว่า”

            “นิ่มกระซิบอะไรกับลิน” สิ้นเสียงของร่างสูงคนตัวเล็กก็หลุดยิ้ม

            “เรื่องของผู้ใหญ่ ไม่เกี่ยวกับเด็ก”

            ลูกซองที่ฝังใจกับคำว่าเด็กผนวกเข้ากับฤทธิ์น้ำเมาจนทิ้งศีรษะลงกับไหล่เล็กอย่างแรง

            “หนักกก”

            “ไม่เด็กแล้ว บอกหน่อย”

            “ถ้าโตแล้วเขาไม่อยากรู้เรื่องของคนอื่นหรอก”

            “ลินนน บอกหน่อย”

            “เมาแล้ว”

            “ไม่เมา ไม่เด็กด้วย”

            หันมามองใบหน้าหล่อที่คลอเคลียอยู่ตรงหัวไหล่ลินินก็หลุดยิ้ม

            “เด็ก”

            “ไม่เด็ก”

            ”เด็-”

            ริมฝีปากหยักได้รูปเลื่อนมากดจูบที่ริมฝีปากอิ่ม หมายให้ร่างเล็กหยุดพูดคำต้องห้ามแสนน่ารำคาญนั่นเสียที

            ความนุ่มนิ่มและหอมหวานทำให้ร่างสูงเคลื่อนกายเข้าไปใกล้ขึ้น ปรับเอียงองศาจนร่างบางครางต่ำในลำคอ

            ผละออกก่อนจะกดซ้ำย้ำจนมือเล็กต้องตีเข้าที่ไหล่กว้าง

            “พะ พอแล้ว”

            “นิ่มบอกว่าไร”

            “เอาหน้าออกไปก่อน”

            “ไม่ จนกว่าจะบอก”

            “ซอง!”

            “จูบนะ”

            “ฮื้ออ บอกแล้วๆๆ”

            เด็กนี่มันร้าย! ฝ่ามือเล็กยกขึ้นมาคั่นกลางก่อนจะดันปลายคางของเด็กหนุ่มออกไป

            “จอมทัพบอกว่า”

            “ว่า”

            “ว่า...ฝากดูแลซองด้วย”

            คนตัวสูงหลุดยิ้ม จูบเบาๆ ลงที่ปลายนิ้วของร่างบาง

            “น่ารักว่ะ ลาออกมาแต่งก่อนได้มั้ย ค่อยกลับไปเรียนต่อ”

            “เพ้อเจ้อ ให้โตก่อนแล้วค่อยพูด”

            “ในงานก็บอกไปแล้ว”

            แค่พูดถึงในงานแก้มของร่างบางก็เห่อแดง

            “อยากเป็นผัวพี่จะแย่แล้ว”

            “ลูกซองงงงงง!!!!!!!!!!!!!”

            “สมยอมสักทีจะตั้งใจเรียนเลย”

            “เด็กบ้า!”

            ร่างสูงยกยิ้ม ก่อนจะรั้งต้นคอของพี่ชายข้างบ้านเข้ามาใกล้ บดเบียดริมฝีปากจนร่างบางครางหวิว

            ไอเด็กนี่มันไปฝึกที่ไหนมา หะ...หายใจไม่ทันแล้ว!

            “อึก…”

            ความรุนแรงที่เพิ่มขึ้นทำให้นัยน์ตาเรียวรีเอ่อคลอด้วยน้ำตา ริมฝีปากอิ่มที่เริ่มช้ำ ถูกขบกัดย้ำๆราวกับเป็นขนมรสหวาน น้ำเมาที่เคล้าคลอไปกับรสจูบทำให้ความรู้สึกเริ่มพร่าเลือน

            รู้ตัวอีกทีก็ได้แต่บอกให้เด็กนั่นหยุดทั้งที่แทบจะไร้เรี่ยวแรง

            “ไปเรียนให้จบก่อนไป”

            “ตอนนั้นก็ 30 แล้วนะป้า”

            “รอมาตั้งแต่เกิดแล้ว รออีก 2 ปีคงไม่เป็นไรหรอก”

            “ไม่ยอมเสียตัวให้ซองก่อนจริงดิ เด็ดนาาา”

            “ลูกซองงงงง!!”

Shotgun

แต่งให้เด็กมัน 20 นี่ดีอย่างนี้นี่เอง

ฝากสกรีมหน่อยนะคับ 

หยักลู้ว่าเปงงัยมั่ง ;__;)/

#อมกซองเล่อ