๑๑ | ส่วนลึก

            “...ช่วย...ช่วยผมที...”

            ราวกับฟางเส้นสุดท้ายที่ขาดลง ริมฝีปากหยักได้รูปกดจูบหนักหน่วง ขมเม้มแน่นเสียจนกรอบหน้าหวานเชิดขึ้นตามแรงรั้ง ชักนำให้ห้วงอารมณ์พุ่งสูงเพียงแค่แต้มรอยจูบ

            ปรับเอียงองศาใบหน้า ลดระยะห่างของกันและกัน แขนเรียวโอบกอดรอบลำคอแกร่ง แทรกปลายนิ้วเข้ากับกลุ่มผมสีเข้ม ดึงรั้ง แลกเปลี่ยนความหวานผ่านริมฝีปาก เผยอหอบ ปล่อยให้อีกฝ่ายตักตวงได้ตามใจปรารถนา

            เร้าร้อนและรุนแรงกว่าครั้งไหน ๆ โถมถากายใส่กันอย่างไม่ยอมใคร เสียงเนื้อผ้าเสียดสีขณะปลดอาภรณ์ห่มกาย เชิดหน้าครางหอบหวิวเมื่อสันจมูกโด่งของร่างสูงไล่ลงมาที่ต้นคอระหง ลมหายใจติดขัดเมื่อสัมผัสได้ถึงฝ่ามือร้อนแทรกสอดไปตามผิวกาย

            สั่นสะท้านเมื่อความต้องการเริ่มพุ่งสูง ผลจากฟีโรโมนต่างมอมเมาอีกฝ่ายจนแทบไม่หลงเหลือสติให้ประคอง ปล่อยการเคลื่อนไหวไปตามสัญชาตญาณ เพียงช่วงพริบตา ชุดสูทกึ่งทางการกลับเหลือเพียงเสื้อเชิ้ตตัวโคร่ง กระดุมทุกเม็ดถูกปลดออกจากรัง เผยให้เห็นแผงอกบาง กวาดมองด้วยตาก็น่าสัมผัสไปทุกสัดส่วน

            แต่เพราะระยะห่างที่ไม่ถนัด ส่งผลให้ฝ่ามือหนาแตะเข้าที่ท่อนขาเรียว ลูบไล้จากปลีน่องขึ้นมาถึงเนื้ออ่อนด้านใน

            “อ้าขาหน่อยค่ะ”

            มิรินสะอื้น ปิดเปลือกตาแน่นหวังไม่ต้องการเห็นภาพน่าอาย เมื่อขาเรียวที่ชันขึ้นถูกแยกออกด้วยฝ่ามือหนา กว้างมากพอให้เรือนกายสูงแทรกเข้ามา

            นราขบกรามแน่น สบมองส่วนอ่อนไหวของมิรินที่สั่นระริกไม่ต่างจากเจ้าของกาย ปลายหัวหยักมนปริ่มน้ำสีใสราวรอการปลดปล่อย

            “อ๊ะ อ่า...”

            ความอบอุ่นจากฝ่ามือหนาโอบล้อมตลอดความยาวนั่น ชักนำในจังหวะหนักแน่น เพียงเท่านั้นสะโพกอิ่มก็เผลอขยับรับสัมผัสในจังหวะเดียวกัน

            ลอบมองเรือนกายหวานที่บิดเร้า ก่อนก้มลงปรนเปรอส่วนของยอดอก ฟันซี่คมขบลงแผ่วเบา เท่านั้นความซ่านก็ทำเอาร่างบางดิ้นพล่าน

            “ยะ อ๊ะ อย่ากัด อ๊า”

            แม้ลมปากจะต่อต้าน แต่ร่างกายกลับสวนทางกับการกระทำนั่น แผ่นอกบางแอ่นขึ้นตอบรับร่างสูง ลิ้นร้อนลากไล่ความชื้นแฉะวนสลับจนยอดอกแข็งเป็นไต ในขณะที่ส่วนล่างยังถูกชักนำด้วยฝ่ามือหนา รูดรั้งรุนแรงและรวดเร็วจนร่างบางกระตุกหนัก

            “อึก อ๊า! แฮ่ก— อืมม”

            กระทั่งความซ่านมาถึงจุดสูงสุด ร่างกายนี้ก็ไม่ใช่ของมิรินอีกต่อไป ทุกอย่างตกอยู่ภายใต้การควบคุมของร่างสูง จุดไวต่อสัมผัสทะลักทะลายหยาดน้ำกามออกมาเสียทุกหยาดหยด ความข้นหนืดเปรอะเปื้อนฝ่ามือหนา อาการจิกเกร็งเกิดขึ้นทั่วร่าง มิรินหอบหายใจค้าง ก่อนริมฝีปากบางจะถูกฉกชิงไปอีกครา

            ลิ้นร้อนกวาดต้อนจนหยาดน้ำใสไหลลงจากมุมปาก ละออกมา สูดดมกลิ่นหอมชวนหลงไหลที่ซอกคอของเลขาร่างบาง เช่นกันกับช่วงล่างที่แตะแต้มเข้ากับโพรงอ่อนไหว

            “ฮึก อ๊ะ...อื้ออ”

            เป็นลักษณะพื้นฐานของโอเมก้าที่เข้าสู่ช่วงฮีท ความต้องการในการสืบพันธุ์จะส่งผลให้ช่องทางอ่อนนุ่มด้านหลังเจือด้วยน้ำหล่อลื่น จึงไม่ใช่เรื่องยากมากนักที่ก้านนิ้วยาวของร่างสูงจะกดแทรกเข้าไป

            “อ๊ะ อ๊า คุณ!”

            สะดุ้งเฮือกเมื่อข้อนิ้วกวาดทั่วพนังอ่อนนุ่ม ก่อนกระตุกจนตัวงอเมื่อปลายนิ้วถูกเข้ากับจุดไวต่อสัมผัสภายใน

            “ฮึก อย่า...อ๊ะ ตรง...ตรงนั้น...อ๊ะ อ๊า!”

            ฟังแทบไม่ได้ศัพท์ ขัดขืนด้วยท่าทางเย้ายวน นราไม่ละออก สอดปลายนิ้วเข้าออกเน้นย้ำในจุดที่ร่างบางนึกซ่าน ความเสียวแล่นพล่านเมื่อแกนกายของร่างบางถูกกอบกุมด้วยฝ่ามือหนาอีกครั้ง

            “อ๊า อ๊ะ...อึก”

            มิรินตาลอยคว้าง การถูกรังแกจากด้านหน้าและหลังพร้อมกันส่งผลให้ส่วนอ่อนไหวเริ่มปริ่มน้ำกามอีกครา

            ความเสียวสะท้านพุ่งสูง กลุ่มผมสีน้ำตาลสะบัดไปมา จิกมือลงกับผืนผ้านวมนุ่ม ออกแรงขืนกายต้านสัมผัสแต่กลับถูกร่างสูงกดทับไว้แน่นจนหนีไปไหนไม่ได้

            “ผม ฮึก...อ่า...อ๊า!”

            แทบหมดแรงเมื่อครั้งที่สองตามมาติด ๆ นราไม่ปล่อยให้เขาได้พักหายใจ เพียงแค่นี่เรือนกายบอบบางก็ระโหยแรงไม่ต่างจากขี้ผึ้งลนไฟ

            เปิดเปลือกตาขึ้นเมื่อเห็นเงาไหววูบบนกาย เผลอสบเข้ากับนัยน์ตาคม ความต้องการของร่างสูงที่ฉายผ่านแววตานั่นทำเอาขนอ่อนทั่วร่างต่างลุกชัน สะอื้นหอบเมื่อจู่ ๆ ฝ่ามือหนาดึงกายเขาเข้าไปใต้ร่างหนานั่น

            มัดกล้ามเนื้อของชายหนุ่มวัยกลัดมันทำเอาใบหน้าหวานเห่อแดง เสียงหัวเข็มขัดกระทบดังพร้อมจังหวะหัวใจที่เต้นแรง หลุบสายตาลงมอง ก่อนเสหนีเมื่อเห็นท่อนเอ็นของอีกฝ่ายที่ขยายเหยียดสมดั่งอัลฟ่า

            ตายแน่

            มิรินต้องตายแน่ ๆ

            ช่วงเวลาที่ได้พักหายใจคือตอนที่ถุงยางอนามัยถูกสวมตลอดลำกายนั่น จนกระทั่งทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง สัญญาณเตือนจากร่างสูงคือปลายจมูกโด่งนั่นหอมลงบนแก้มนุ่มแผ่วเบา

            “อ่าห์...”

            เสียงครางทุ้มต่ำของนราดังชิดใบหู มือเรียวจิกลงบนบ่ากว้าง โอบรัดไม่ต่างจากช่วงล่างเมื่อท่อนเนื้อเอ็นนั่นแทรกสอดเข้ามาอย่างเชื่องช้า

            นราขบกรามแน่น ความอ่อนนุ่มที่สัมผัสด้วยก้านนิ้วนั้นเทียบไม่ได้เมื่อแทรกแกนกายเข้าไปด้านใน ความอุ่นร้อนจากภายในทำให้เขายากจะถอดถอน ก้มมองคนใต้ร่างที่อึดอัดและทรมาน

            ริมฝีปากหยักได้รูปจูบซับที่ขมับชื้นเหงื่อราวปลอบประโลม ก่อนเอวสอบจะเริ่มขยับเข้าออกอย่างเชื่องช้า แต่กลับแนบแน่นในทุกสัมผัส

            “อืม อื้อ”

            อ่อนโยนอย่างน่าประหลาด หารู้ไม่ว่านั่นคือการทำให้เหยื่อตายใจ

            จากที่มิรินเคยนึกเกร็งกลับโอนอ่อน ความอ่อนนุ่มที่โอบล้อมที่เคยตอดรัดเริ่มคลายตัว เพียงเท่านั้นจังหวะที่เนิบช้าก็เริ่มแปรเปลี่ยน

            “อ่า...อ๊ะ! ฮึก คุณ...อ้า!!”

            ความใหญ่โตนั่นควงคว้านทั่วช่องทางสีหวาน แทรกสอดไปทุกสัดส่วนโดยไม่ลืมที่จะให้กระทบเข้าซ้ำ ๆ กับจุดอ่อนไหวภายใน

            เพียงเท่านั้นเจ้าของร่างบอบบางก็กระตุกเกร็ง ความเสียวซ่านจากด้านหลังเริ่มพุ่งสูง เสียงสะโพกกระทบสลับกับความชื้นดังจนน่าอาย

            หอบครางหายใจแทบไม่ทันเมื่อแรงกระแทกกระทั้นจากร่างสูงเริ่มรุนแรงมากขึ้น ริมฝีปากบางเผยอหอบค้าง หยาดน้ำสีใสไหลลงจากหางตา

            “อ๊ะ อ๊า...ช้าหน่อย ฮือ...คุณนรา ฮึก”

            สะอื้นหอบเมื่อสะโพกสอบนั่นไม่ลดความเร็วลงแม้แต่น้อย กลับกันยังขยี้จุดอ่อนไหวภายในจนมิรินดิ้นพล่าน ตอดรัดหวังให้ร่างสูงนึกเพลาแต่กลายเป็นต่างเพื่อความกระสันให้กันและกัน

            “โนอาห์...เรียกฉัน”

            “โน...โนอาห์ อ๊ะ อ้า!”

            เสียงหวานที่เอ่ยเรียกชื่อทำเอาใจร่างสูงกระตุกวูบ ห้วงอารมณ์เริ่มพุ่งสูงจากความหวงแหนเรือนกายใต้ร่าง ความรู้สึกเริ่มทะลักทะลายหมายจะให้มิรินเป็นเพียงของเขา

            ของเขา

            ของเขาเท่านั้น

            “มิริน อึก อ่าห์!”

            “คุณ อื้ออ!”

            ลายกล้ามเนื้อจากเรือนกายสูงเกร็งแน่นชัดยามที่ใกล้ถึงจุดสูงสุด สะโพกสอบกดย้ำ สอดลึกเข้าไปสุดความยาวจนมิรินแทบจุก กระแทกกระทั้นเน้นหนักสองสามครั้ง ก่อนปลดปล่อยสายธารน้ำเชื้อออกมา พร้อมกันกับมิรินที่ปลดปล่อยน้ำกามครั้งที่สาม

            เสียงลมหายใจหอบหนักผสานเข้ากับกลิ่นฟีโรโมนที่คละคลุ้งทั่วห้องนอน เจ้าบ้านหาได้สนใจงานเลี้ยงที่ใกล้จบ ถอดกายออกจากช่วงทางบวมเป่งนั่น รูดรั้งเนื้อยางใสที่ห่อหุ้มความข้นหนืดไว้ ก่อนมัดโยนออกไปข้างเตียง

            มิรินหลุบมองการกระทำนั่นด้วยใบหน้าเห่อแดง ใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำในทุกการเคลื่อนขยับของร่างสูง

            แม้สติจะเริ่มกลับมาพร้อมความต้องการส่วนลึกของร่างบางที่ลดลง แต่ไม่ใช่กับนรา ท่านประธานของเขาพึ่งจะเริ่มต้น เมื่อถุงยางอนามัยอีกซองถูกฉีกออก ก่อนสวมครอบตลอดความยาวของเนื้อเอ็นนั่นอีกครั้ง

            สบเข้ากับในตาคม เว้าวอน แต่กลายเป็นได้รับจูบแสนหวาน

            “อีกรอบนะคะคนเก่ง”

            เพียงเท่านั้นมิรินก็ถูกจับพลิกคว่ำไม่ต่างจากตุ๊กตาตัวน้อย สะโพกอิ่มถูกฝ่ามือหนาดึงรั้งขึ้นสูงจนอยู่ในท่าหมอบคลาน

            “อ้า! อ๊ะ”

            บทรักแสนเร่าร้อนเริ่มขึ้นเมื่อก้านนิ้วยาวแหวกก้อนเนื้ออกจากกัน ก่อนแทรดสอดลำเอ็นนั่นเข้าไป

            ช่องทางอ่อนนุ่มที่ตอดรัดสลับกระตุกแน่นทำเอาร่างสูงครางเสียงต่ำ ก้มมองแผ่นหลังขาวเนียนเบื้องหน้าก่อนก้มลงสร้างรอยรักสีเข้ม

            เรือนกายบางโยกคลอนไปตามแรงส่ง ซบใบหน้าลงกับท่อนแขนของตัวเองเมื่อถูกรังแกจากด้านหลังโดยไม่อาจต้านทานความเสียวซ่านได้

            “อ๊า อ๊ะ...โนอาห์...ฮึก”

            “อ่าห์ มิริน...”

            กลิ่นหอมเย้ายวนของดอกไม้ผสมรวมกับกลิ่นเข้มของเนื้อไม้ นัยน์ตาคมทอแสงที่แปรเปลี่ยน สบมองหลังคอของคนใต้ร่างอย่างหยามใจ

            ไม่ใช่ว่าเขาจะปล่อยให้สัญชาตญาณได้ทำหน้าที่อย่างเดียว

            การจะตีตราใครควรใคร่คิดให้ถี่ถ้วน แม้กลิ่นหอมรัญจวนใจจะรั้งให้กรอบหน้าหล่อก้มลงชิดซอกคอนั่น

            “ยะ...อย่ากัดนะ”

            เป็นมิรินที่เอ่ยขึ้น น้ำเสียงแหบเว้าวอนพอให้ร่างสูงได้สติเปลี่ยนทิศทางจากหลังคอเป็นแผ่นหลังขาวอีกครา

            ปรับเปลี่ยนพลิกกายร่างบางให้นอนหงายอีกครั้งทั้งที่ส่งนล่างยังเชื่อมต่อกัน

            “อ๊า!”

            มิรินหวีดร้องเสียงหลง ความเสียววูบแล่นพลาน เหลือบมองท่อนขาเรียวที่ถูกยกพาดบ่าแกร่ง ก่อนละลงมาเป็นท่อนแขนที่สอดรับใต้ข้อพับ

            นัยน์ตาสองคู่ที่สบมองเปลี่ยนสี มือเรียวยกขึ้นโอบรอบลำคอแกร่งอย่างมีนัยยะ

            “จูบ...จูบมิริน...”

            แก้วตาใสช้อนมองเย้ายวนอย่างไม่รู้ตัว รสจูบหวานถูกป้อนพร้อมกับฝ่ามือหนาที่ล็อคเอวบางเข้ามาแนบชิดอย่างแนบแน่น หาได้สนใจเสียงงานเลี้ยงจากด้านนอก บทรักแสนเร่าร้อนยังคงดำเนินต่อไป ปล่อยให้สัญชาตญาณได้ทำงานไปเพร้อมกับความต้องการส่วนลึกของจิตใจ    

๐ ๐ ๐